حکایتی از
تشرف به محضر حضرت ولی عصر ارواحنافداه
به نقل از جناب حاج آقا قرهی:
داستانی از شخص بزرگواری می‌خواهم تعریف کنم که قبر شریف ایشان، در تخت فولاد اصفهان که وادی السلام ثانی است قرار دارد.
مرحوم میرزا حسین کشیک‌چی شخصیتی هستند که توفیق پیدا کردند تا به محضر آقا جان، حضرت حجّت برسند و با حضرت در ارتباط بودند ایشان متوفّی به سال 1309 ه.ق هستند.
ایشان در بازار اصفهان، نگهبانی و کشیک می‌دادند و برای همین به این اسم معروف شده‌اند.
یک کوله‌باری هم بر دوش خودشان داشتند و بار حمل می‌کردند. اهل بازار، ایشان را چون خیلی ساده بودند، «هالو» صدا می‌زدند.
حاج آقا جمال اصفهانی که مدفون در تکیه مادر شاهزاده تخت فولاد هستند، ماجرای مرحوم میرزا حسین کشیک‌چی را به نقل از میرزا محمّد، یکی از تجّار اصفهان که بسیار مؤمن و اهل عبادت بود و خدمت آیت‌الله سیّد محمّد چهار سوقی، صاحب کتاب شریف روضات الجنّات، معروف به آیت‌الله روضاتی می‌رسید، چنین نقل می‌کنند:
میرزا محمّد، یکی از تجّار بزرگوار، با دوستانشان عازم سفر مکّه می‌شوند. تصمیم داشتند که ابتدا به زیارت عتبات عالیات بروند و بعد از آن راهی مکّه شوند.
در آن زمان‌ها که هواپیما نبود، این سفر، چند ماهی طول می‌کشید. در راه، ایشان تمام وسایلش را گم می‌کند و از مسافران بیت‌الله الحرام جدا شده و در کربلا ماند.
میرزا محمّد میگوید:
من بسیار ناراحت و اندوهگین شدم که از سفر جاماندم. از حضرت خواستم که به من کمکی کند. متوسّل به خود أبی‌عبدالله شدم و گفتم که من تاجر آبرومندی بودم که تا حالا دستم را جلوی کسی دراز نکردم امّا الآن همه چیزم را از دست داده ام و می‌خواستم به بیت الله الحرام بروم، ولی نشد.
تصمیم گرفتم که شب را به مسجد کوفه بروم. به هر حال با هر زحمتی بود، خودم را به آنجا رساندم. صبح زود از کربلا حرکت کردم، اواخر شب به نجف اشرف رسیدم و بعد هم به مسجد کوفه رفتم. در راه که داشتم به تنهایی پیاده به مسجد می‌رفتم، دیدم سواره‌ای آمد و رو به من کرد و گفت:
چه شده؟! چرا این قدر غمگینی؟
او حتی مرا به اسم صدا زد و گفت:
آمیرزا محمّد! چه شده، اوضاعت خراب است؟!
میرزا محمد میگوید: من هم که وضع بسیار بدی داشتم، گفتم:
هیچ! مسافری خسته هستم.
گفت: این خستگی تو، علتی دارد و با خستگی‌های دیگر فرق می‌کند.
گفتم: بله، حقیقتش این است که من از کاروان حج عقب ماندم و تمام وسایلم را بردند.
میرزا محمّد میگوید: آن فرد به فارسی سلیس صحبت می‌کرد، امّا آن قدر نورانی بود که من خیلی نمی‌توانستم ایشان را نگاه کنم و سرم را پایین می‌انداختم و حرف می‌زدم. این سواره بزرگوار فردی را صدا زد. اتفاقاً دیدم آن فردی که آمد، شبیه هالوی خود ماست.
آن سواره‌ی بزرگوار به هالو گفت:
اسباب سرقت شده این شخص را به او برسان و او را به مکّه ببر و بازگردان.
هالو هم دو دستش را بر سینه گذاشت و گفت:
سمعاً و طاعتاً یا مولای! یا سیّدی! آن سواره به راه افتاد و رفت.
میرزا محمّد میگوید: هالو به من گفت از کاروان جا ماندی؟
گفتم: آره، تو همان هالوی اصفهان ما نیستی؟!
گفت: بله، من همان هستم.
من متعجّب شدم و گفتم:
خدایا! این چه میگوید؟!
هالو گفت: کاری به این کارها نداشته باش.
وقتی دیدم او اینچنین آمرانه صحبت می‌کند، دهانم بسته شد.
مرا به مسجد کوفه برد و گفت:
برو اعمالت را انجام بده، بعد از نماز صبح بیا که من هم اثاثت را برایت بیاورم.
میرزا محمّد میگوید: من رفتم اعمالم را انجام دادم و نماز صبحم را خواندم، در حالی که همچنان متحیر بودم و گریه می‌کردم، می‌گفتم:
ما این را در اصفهان یک آدم ساده می‌دانستیم و برای همین به او هالو می‌گفتیم، حالا او اینجا در نجف اشرف چه می‌کند؟!
گریه می‌کردم و می‌گفتم:
ما چطور بندگان خدا را نمی‌شناسیم و ... .
بعد از نماز صبح، از مسجد کوفه خارج شده و سر قراری که داشتیم، حاضر شدم.
هالو مرا به بیرون از شهر برد و همه ی آن جهیزیه ی شترم را به من داد و گفت:
ببین همه چیز درست است؟
نگاه کردم و گفتم:
بله، درست است،
بعد پرسیدم: شما چطور به این مطالب رسیدی؟
گفت: آمیرزا محمّد! انسان اگر به عبادت خودش غرّه رفت، بیچاره میشود. اگر دیگران را به سخره گرفت، بیچاره میشود. اگر تصور کرد از دیگران به خاطر مال و منالش برتر است، بیچاره میشود. اگر تصور کرد، به واسطه منصب و مقام و علمش از دیگران برتر است، بیچاره میشود. همه این‌ها را مواظب باشید. بله، من هالو هستم،
من هیچ چیزی از دنیای شما نمی‌فهمم،
من فقط یک کسی را در دنیای شما می‌شناسم که آن هم آقا جانم، حضرت حجّت است.
من با او مأنوس هستم.
میرزا محمّد میگوید: او همین‌طور اشک می‌ریخت و می‌گفت و من متحیر بودم که او چه میگوید.
بعد هم به من گفت: از این جریان با کسی صحبت نمی‌کنی. حالا هم بیا برویم.
چند قدمی نگذشته بود که یک‌باره دیدم من در مکّه مکرّمه هستم. فرمود:
اعمالت را انجام بده و بعد از اعمال، باز بیرون مکه بیا، من مأموریت دیگری دارم که تو را برگردانم.
میرزا محمّد میگوید:
دهانم بسته بود و اشک می‌ریختم. دوستانم را که دیدم، می‌گفتند:
کجایی؟! چطور شد؟!
ولی من نمی‌توانستم حرف بزنم و مأمور به سکوت بودم.
دیگر هیچ چیزی نمی‌فهمیدم و می‌گفتم:
ما این همه شما را صدا می‌زنیم، امّا کسی که به او، هالو می‌گفتیم، یار و دوست و رفیق شماست. ما چه می‌کردیم و او چه می‌کرد.
یکی دو مرتبه هم میرزا حسین کشیک‌چی را در طواف دیدم، امّا حتّی جرأت نزدیک شدن نداشتم.
قرارمان بود که بعد از اعمال به بیرون مکّه بروم.
بعد از تمام شدن اعمال حج ، از دوستانم جدا شدم و به آن‌ها گفتم:
من فعلاً می‌خواهم بمانم و بعداً برمی‌گردم.
به بیرون مکّه رفتم، او را دیدم، به من گفت:
اعمالت قبول باشد.....
دو قدمی بیشتر برنداشته بودم که دیدم در مقابل دروازه مدینه‌ی منورّه هستیم. گفت:
حالا برو زیارت‌هایت را هم انجام بده. کاروانت بعد از چند روز به مدینه می‌رسند، اما تو زودتر آمدی و بعد هم می‌توانی با آن‌ها برگردی، دیگر به من ربطی ندارد.
او خداحافظی کرد و رفت و من هنوز متحیّر بودم. امّا حال خاصّی داشتم و دوستانم هم مدام به من می‌گفتند:
التماس دعا، عجب حالی داری، ما نمی‌دانستیم تو این‌طور اهل گریه هستی، در بازار اصفهان شوخ طبع بودی و گریه‌هایت را ندیده بودیم. آن‌ها نمی‌دانستند موضوع چیست.
با کاروان از مدینه به اصفهان برگشتیم.
مردم به دیدن ما آمدند، روز دوم بود که دیدم هالو به دیدن من آمد، تا آمد، خواستم بلند شوم، با اشاره گفت:
بنشین.
لذا او هم فقط سلام کرد و زیارت قبول گفت و در قهوه‌خانه پشتی که معمولاً برای خدام و ... بود، رفت و با آن‌ها نشست و چایی خورد و رفت.
این چند روز که به دیدن من می‌آمدند، من مدام اشک می‌ریختم. آن‌ها هم متعجّب بودند و می‌گفتند:
ما خانه حاجی‌ها که رفتیم، همه خوشحال بودند و از سفرشان تعریف می‌کردند. امّا هر چه به من می‌گفتند: تعریف کن، می‌گفتم:
من چیز تعریفی ندارم و فقط اشک می‌ریختم. آن‌ها هم با تعجب من را نگاه می‌کردند و می‌رفتند.
روز سوم دیگر طاقت نیاوردم و به خانه هالو رفتم، در زدم، هالو آمد، او را بغل کرده و به پایش افتادم و گفتم:
آخر تو چه کسی هستی؟!
گفت: همان چیزهایی که در آنجا به تو گفتم،
من بنده ضعیف خدا هستم، هیچ چیزی نیستم. شما مردم را حقیر نپندارید. شما به عبادتتان، منصبتان، مالتان و ... غره نروید. این‌ها همه اغواهای شیطان است.
چند روزی نگذشته بود که از سفر آمده بودیم، یک روز به درب حجره من آمد. من هر موقع او را می‌دیدم، بلند می‌شدم و تعظیم می‌کردم. او به من گفت: بعد از نماز ظهر به خانه من بیا، من کارت دارم.
گفتم: چشم.
بعد از نماز ظهر به خانه‌ی او رفتم، دیدم آقایی با همان بوی خوش و قد رشید آن سواره بیرون آمد. خیلی نمی‌توانستم او را ببینم. میرزا حسین هم دنبال آقا دوید و مدام می‌گفت: مولایی! مولای! سیّدی! سیّدی! ... . وقتی برگشت، به من گفت: فهمیدی این آقا چه کسی بود؟
گفتم: نه.
گفت: بیچاره، ایشان، مولایمان، آقایمان، سیّد و صاحب و سالارمان، حجّت‌بن‌الحسن‌المهدی(عج) بودند.
گفتم: من همان بوی خوش را از ایشان حس کردم و دیدم که در همان قد و قامت هستند و ... . بر سرم زدم و گریستم.
او گفت: داخل خانه بیا. داخل رفتم، گفت: من دارم از دنیا می‌روم، تقاضایی از تو دارم. این شش ریال را بگیر و با آن کسب خود را تطهیر کن، این هشت ریال را هم پیش خود نگه دار و کفن و دفن من را انجام بده و من را در قبرستان تخت فولاد به خاک بسپار. این‌ها را مولایم به من داده است.
گفتم: من بالای سر شما بایستم؟
گفت: نه، برو. منتها صبح زود بیا.
صبح جمعه بود که زود به خانه او آمدم. درب نیمه‌باز بود. رفتم دیدم رو به قبله خوابیده و صدا زدم، دیدم دیگر بلند نمی‌شود. پا برهنه بیرون آمدم و فریاد زدم.
به درب خانه آیت‌الله روضاتی رفتم و جریان را تعریف کردم.
آقا هم تا شنیدند، پابرهنه و بدون عمّامه، سراسیمه و با گریه بیرون آمدند و برای دفن حاضر شدند. بعد هم فرمودند:
به مردم اصفهان بگویید: بعد از مرگم، من را زیر پای میرزا حسین کشیک‌چی دفن کنید که وقتی مولایمان، امام زمان به زیارت ایشان آمدند، پاهای مبارکشان به قبر من بخورد.
میرزا محمّد میگوید:
من از آیت‌الله روضاتی پرسیدم: چطور شد که ایشان به این مقام رسید؟
فرمودند:
اوّلاً از مردم شکایت نکرد که چرا من را این‌طور صدا می‌کنند. ثانیا به خودت هم گفت، او به عبادتش غرّه نشد، حتّی به دیدارش با آقا جان هم غرّه نشد.
این، خیلی مهم است که انسان بداند یکی از اغواهای شیطان این است که او را نسبت به اعمالی که شاید توفیقاتی از ناحیه ی خدا برایش آمده، مغرور کند.
اگر قلب ما، پاک شود، آقا جان خودشان به دیدار ما می‌آیند ....
«السّلام علیک یا مولای یا صاحب العصر و الزّمان»
عزیزان!
از این داستان میشود یک برداشت دیگر هم کرد و آن، اینکه اگر من و تو هم خودمان را پاک کنیم، نه نیاز دارد که روحانی باشیم، نه نیاز دارد که شغلمان چنین و چنان باشد و در مسندی باشیم و ...،
یک انسان عادی هم که باشیم، ولی واقعاً با خدا باشیم و یک‌بار هم خودنمایی نکنیم، امام زمان به بازدیدمان می‌آید. طوری که آن نور مطلق به یک خانه محقّر هم قدم می‌گذارد.
تفاوت امام زمان با امثال ما این است که آن حضرت نگاه نمی‌کند که این خانه، خشت و گلی و محقر و ... است، ایشان به صفای دل طرف نگاه می‌کند.
آقا جان، اگر ببیند که ما طاهر و پاک شدیم، خودش به سراغ ما می‌آید.
«السّلام علیک یا مولای یا صاحب العصر و الزّمان»
دیدگاه و پیام شما
نظر توسط محمد چاکرالحسینی
ای طبیبم کی شود پایان درد
میشود آیا سحر این شام سرد
خیر از عمرت ببینی استاد التماس دعا
الهی از راه امام هرگز شویم جدا
نظر توسط Mofidifar Admin
ممنونم
نظر لطف حضرت صاحب الزمان همواره قوت قلب و روشنایی بخش راه تان باد
ان شاءالله